Habang nanonood kami ng isang video tungkol sa Plasma bilang state of matter....
biglang may lumabas na haponesa.
Student: Teacher, you look like a brown Japanese.
Student: Teacher, kailan ka mag didiet?
Ako: Huh?! Bakit?
Student: Nyeh!
Student: Teacher, hindi sayo bagay ang straight ang buhok. Magpakulot ka na lang ulit.
Student: Teacher, kapag gusto mo, reply ka ng reply. Kapag ayaw mo, huwag mong replyan.
Student: Teacher, dapat buhok lang niya ang tumatakip sa dibdib niya para mas natural.
Student: Sino sa inyo ng boyfriend mo ang blind? (Love is blind)
Student: Teacher, can I kiss you because you gave me this (referring to a notebook).
Student: Teacher, why are they called Egyptians?
Ako: We call them Egyptians because they are from Egypt. Just like you, since you live in the Philippines, you are called? What should I call you?
Student: NO Egyptian.
Student: Teacher, bakit ka lagi nakadress pag Science?
Ako: Hindi naman, mainit lang kasi ngayon.
Student: Siguro, hindi kasya sayo ang pants.
Ako: Ang ingay! Itigil na yang kaka boom box na yan ah!
Sandaling katahimikan
Student: Teacher, beat box!
Ako: Dapat ang pangungusap nag-uumpisa sa malaking titik. Kaya dapat malaki ang titik O.
Student: Malaking titik O daw!
Ako: Itigil na yan.
Friday, March 18, 2011
Isisi sa Buwan
Ang dami kong backlog dahil sa poor time management.
Ang hirap kapag ang trabaho mo may kaakibat na assignment.
Nakakapagod.
Kagabi, pinanood ko ang Bridget Jone's Diary para mabawasan ang stress.
Huli ko itong napanood nung ako ay nasa hayskul pa. Dati, naiyak ako sa relief na naramdaman ni Bridget nung hindi siya iniwan ni Colin Firth kahit nabasa niya ang bad-mouthing na ginawa ni girl. Natakot ako noon sa kaisipan na paano nga naman kung hindi ko mahanap ang aking kabiyak.
Ten years matapos ko ito mapanood, umiyak pa rin ako. Mas madami ang iniyak ko. Sinama ko na rin kasi ang pagod ng trabaho, frustration sa pagdisiplina ng mga bata, pag-aantay sa wala, at kulang sa tulog.
Napaka-emotional ko kanina. Umiiyak ako habang papasok ng trabaho. Ganun pala kapag pagod ka na nang husto. Para akong ofw na first time lilipad patungong Taiwan para magtrabaho. May I luha ako sa kahabaan ng Quezon Avenue.
Pero, nakalimutan ko din naman agad na malungkot ako. Iba talaga ang vibe ng school.
Nagkaroon kasi ng mini-concert kung saan sumayaw ang mga estudyante ng Baby ni Justin Bieber. May isa akong estudyante na nagmamadaling sumayaw, na parang gusto ng tapusin ang presentation. Salamat sa kanya, naluha ako kakatawa.
Siguro, ang buwan, kayang i-attract ang laman ng tear glands kaya iyak ako ng iyak.
Ang hirap kapag ang trabaho mo may kaakibat na assignment.
Nakakapagod.
Kagabi, pinanood ko ang Bridget Jone's Diary para mabawasan ang stress.
Huli ko itong napanood nung ako ay nasa hayskul pa. Dati, naiyak ako sa relief na naramdaman ni Bridget nung hindi siya iniwan ni Colin Firth kahit nabasa niya ang bad-mouthing na ginawa ni girl. Natakot ako noon sa kaisipan na paano nga naman kung hindi ko mahanap ang aking kabiyak.
Ten years matapos ko ito mapanood, umiyak pa rin ako. Mas madami ang iniyak ko. Sinama ko na rin kasi ang pagod ng trabaho, frustration sa pagdisiplina ng mga bata, pag-aantay sa wala, at kulang sa tulog.
Napaka-emotional ko kanina. Umiiyak ako habang papasok ng trabaho. Ganun pala kapag pagod ka na nang husto. Para akong ofw na first time lilipad patungong Taiwan para magtrabaho. May I luha ako sa kahabaan ng Quezon Avenue.
Pero, nakalimutan ko din naman agad na malungkot ako. Iba talaga ang vibe ng school.
Nagkaroon kasi ng mini-concert kung saan sumayaw ang mga estudyante ng Baby ni Justin Bieber. May isa akong estudyante na nagmamadaling sumayaw, na parang gusto ng tapusin ang presentation. Salamat sa kanya, naluha ako kakatawa.
Siguro, ang buwan, kayang i-attract ang laman ng tear glands kaya iyak ako ng iyak.
Subscribe to:
Posts (Atom)
